Historie ocalałych w serii „11 września: dzień z życia Ameryki” National Geographic

Odpowiadałem za górny Manhattan. Tamtego ranka mijało 20 lat i 6 dni mojej służby w straży pożarnej. Wielu ludzi pyta, jak wtedy było. Mówię im, że wszystko wokół było zniszczone, ale była też nadzieja. W tym niezwykłym czasie było wiele przykładów troski i miłości za cenę życia lub śmierci. Wiedziałem, że to największy pożar w moim życiu i że na początku to ja będę dowodził. Pamiętam porucznika z wozu 33-ego. Nic nie mówił. Spojrzeliśmy na siebie, zastanawiając się, czy przeżyjemy. Potem powiedziałem mu, tak samo jak innym, żeby zabrał strażaków na górę, ewakuował ludzi i przegrupował się na 70-tym piętrze. Żebyśmy mogli uratować uwięzionych. Odwrócił się, zabrał swoich ludzi i poszedł. Wtedy ostatni raz widziałem mojego brata, Kevina.

Joseph Pfeifer – szef batalionu Straży pożarnej w Nowym Jorku (FDNY) o akcji ratunkowej w WTC.

Na schodach wpadliśmy na mężczyznę z protezami nóg. Usiadł i powiedział, że nie może iść dalej. Dwóch innych odparło, że nie pozwolą mu zostać. Podnieśli go i zaczęli go nieść. Na schodach spotkałam kobietę z atakiem astmy. Miałam w torebce inhalator, dałam go jej. Użyła go i powiedziała: „Boże, mogę oddychać!”. Wszyscy pomagali sobie nawzajem.Dotarłam na 44-te piętro, tam kończą się nasze schody. Nagle w ciemności rozległ się głos. Ktoś śpiewał. Ten śpiew wszystkich uspokoił. Potem ten mężczyzna powiedział: „dziś możemy być dumni, że jesteśmy Amerykanami”. To był Rick Rescorla, nasz szef ochrony. Przez wiele lat bardzo przejmował się bezpieczeństwem wszystkich w World Trade Center. Budynek padł już ofiarą zamachu, Rick był pewien, że to się powtórzy. Tego dnia zaczęło się palić. Wszystko wybuchało, ale Rick zapanował nad ludźmi i skierował ich do odpowiedniej klatki schodowej. Kiedy ujrzałam go na 44-tym piętrze, był jak anioł stróż. Przestałam się bać. Naprawdę. Część naszych kolegów spotkała Ricka na niższych piętrach, kiedy opuszczali budynek. Mógł wyjść, ale postanowił wrócić. Przeznaczeniem Ricka było wyprowadzenie wszystkich z budynku. Wiedziałam, że wyjdzie jako ostatni.

Kathy Comerford – pracowniczka 70. piętra w południowej wieży WTC.

Mieliśmy wejść na wieżę północną i ratować ludzi. Jeden z ratowników spojrzał w górę i powiedział, że możemy nie przeżyć. Stanęliśmy i pomyśleliśmy o tym. Powiedziałem, że ma rację. Zaczęliśmy ściskać sobie nawzajem dłonie i życzyć sobie szczęścia. „Miło było cię znać”, „do zobaczenia”. Ze wszystkich tych ludzi, którzy mnie tam otaczali, przeżyłem tylko ja

Jay Jonas - kapitan Straży pożarnej w Nowym Jorku (FDNY) o akcji ratunkowej w WTC.

Byłam nową skrzydłową, dopiero niedawno uzyskałam zdolność bojową. Moim prowadzącym był nasz szef operacji, Mark Sassaville, kryptonim wywoławczy Sass. Pobiegłam za Sassem przez korytarz, do szafek, gdzie mieliśmy całe wyposażenie. Zapinam kombinezon, a tu nagle Sass mówi: „staranuję kokpit”. Ja miałam staranować ogon. Wiedzieliśmy, że bez rakiet to misja samobójcza. Polecieliśmy na północny zachód, szukaliśmy, ale się spóźniliśmy. Pasażerowie lotu 93 dokonali wyboru.

Heather Penney – pilotka myśliwca, D.C. Air National Guard, o locie 93 kierującym się w stronę Waszyngtonu.

Prowadziłem grupę ludzi z 84-go piętra. Usłyszałem wołanie o pomoc. Ktoś krzyczał, że nie może oddychać. Włączyłem latarkę. Kiedy przeciskałem się bokiem, wszyscy na półpiętrze zawrócili i zaczęli iść w górę. Ja poszedłem w stronę tego głosu. Krzyknął: „Alleluja, jestem ocalony!”. Mieliśmy dużo pracy, po lewej i po prawej były gruzy, przede mną ta nieruchoma ściana. Powiedziałem mu, że musi się na nią wspiąć. Za drugim razem się udało. Spadł na biurko, przewróciliśmy się. Wtedy mnie ucałował. Powiedział, że ma na imię Stanley i że zostaniemy braćmi na całe życie. Nie miałem rodzeństwa, zgodziłem się. Miałem ranę na prawej dłoni, Stanley też krwawił. Znowu uścisnąłem mu dłoń mówiąc, że od tej pory jesteśmy braćmi krwi.

Brian Clark, pracownik 84. piętra w południowej wieży WTC.